ANNEM

Bi kış günüydü...
Eve gelmiştim. Kimse yoktu televizyon izliyordum. Birden telefon caldı arayan babamdı.
Bana hemen aşaya gelmemi söledi şaşırdım
Aşaya indiğimde bi cenaze vardı babama kim diye sordukca babam cevaplamıyordu.
-Baba kim o cabuk söle
Babam ağlıyordu bilmiyordum kim olduğunu bana sölemiyordu neden sölemiyorsun dediğimde birşey demiyordu.
Sadece ağlıyordu..
-Baba kim bu
Babam ağlayarak cevap verdi
- O senin Annen dedi
O Zaman herşeyim başıma yıkılmıştı kurumuştum. Sadece ağladım ağladım ağladım ağladım....
Etrafımdaki kişiler yok olmuştu . Tek ben varım orda tabuda yaklaşamıyordum çünkü sarıldığım annem şimdi yatıyordu. Babama bağırıyordum.
-Baba bu yalanmı
-Baba doğru söle bu annemi
Babam ses cıkaramamıştı çünkü oda üzülüyordu.
Hani dalı kesilen ağaç vardır ya hiç yıkılmaz. Aynı onun gibiydi ağlıyordu sadece.
Ben çok şaşkındım sabah seni seviyorum diyerek cıkan annem simdi yatıyordu yerde sessizce.
Cığlıklarla ağlıyordum. Çünkü daha çok küçüktüm anneme doyamamışken bide gitmesimi.
Hani kafana kocaman taş ilerde baş agrın başlar ya onun gibi ağrıyordu başım.
Kafama vuruyorlardı sanki.
Cığlık cığlığa eve gittim ağlayarak.Onun resmine baktım gözlerimdeki yaşlar şelale gibiydi.
Karanlığa girmiştim. Koskacam evde tek ben var gibiydim. Heryer karanlık.
Nere koşabilirdim?
Hiç biryere
Oturdum oraya sadece elime fotoğrafı aldım baktıkca ağladım.
Babam yanıma geldi. Bana bir sarılışı var görmeniz lazım hiç bırakmıyacaktı.
Ona bende sarııldım ağladık sadece zaman geçmiyordu. Artık zaman diye birşey yoktu bize. Görüyorduk annemsiz bi ev olmayacaktı ağlıyorduk sadece. Herkez aşada bizi beklerken aşağıya inemeye korkar olmuştuk.Sadece biz bizeydik...