AŞK...

Bambaşka bir duygudur aşk. Öyle herkesin taşıyabileceği bir şey değildir. Özeldir, güzeldir, kıymetlidir. Kocaman bir yürek gerektirir aşk. Sonra sahiplenmek, saygı, sevgi... Birine aşık olursun ya hani. Onu çok seversin. Her şeyden, herkesten önemlidir, farklıdır ya senin için.Sana aittir... Onun için her şeyi göze alırsın, gün gelir ölümü bile. İyi gününde, kötü gününde her zaman yanında olursun, aynı şekilde onunda yanında olmasını istersin. Düştüğün zaman elinden tutup kaldıracak ve sonra sana sımsıkı sarılacak, ''Hep yanımda kal, hiç gitme'' diyecek birini ararsın. O kişiyi bulana kadar düşe kalka devam edersin hayata. Defalarca denersin.''Bu defa başka, seviyorum, bu sefer olacak'' gibi sözler söylersin. Ama sonra bir bakarsın ki ''seviyorum, kıymetlim'' dediğin insan sana yabancı...Gün gelir yan yana geçersiniz, dönüp arkasına bile bakmaz.Sonra hayatına yeni biri girer ama sen eskisi gibi olmazsın, olamazsın.Çünkü kalp kırılmıştır, incinmiştir, yaralanmıştır artık.Defalarca kırılıp yapıştırılan vazoya benzer kalp.Ne kadar yapıştırmaya çalışsan da ya izi kalır ya da başka bir yerden veya aynı yerden yine kırılır ve gün gelir artık tamir edilemez olur. İşte bu yüzden başkadır aşk. Herkese hissedilecek bir duygu değildir. Beklenmeli ve sadece doğru zamanda, doğru insanla yaşanmalıdır. Kalbin sadece onun için atmalı ve ona ait olmalı.Çok kişi girip çıktıkça sadece yaralanır kalp.Sadık olman gerekir, güvenmen ve güven vermen gerekir. Birliktelik, ''ben,sen'' değil ''biz'' olmayı gerektirir.Kısacası aşk ancak gerçek olduğunda yaşanması gerekir...