Sessizliğin İç Sesi

Ben olduğum o kız , giden çocukluğunun arkasından veryansınlar ederek haykırdı , gözyaşı döktü ama bir süre sonra dayanamadı.

Eline aldığı ustura ile saçlarını kestiği gibi hiç umursamadan bileklerini kesti... Onun için bileklerini kesmek saçlarını kesmekten daha kolaydı.

Bileklerinden akan kanlar önceden açılmış yaralarının yolundan ilerledi. Bütün yaralarını tek tek gezdi , anıları sakladı ve yere damladı... Damladı...

Ben olduğum kadın ise gökyüzünü seyrediyordu.
Kendi ruhunun cesedinin yanında , bileklerinden akan kan göletinin içinde yıldızların serenadını seyrediyordu.

Yalnızdı.

Karanlıktaydı.

Çoğu şeyi kaybetmişti
-----------------------------------------------------
Her son yeni bir kapı açardı... Tüm bildiklerimin yalanında kavrulan gerçeklik tozu bu sözün üzerine dokunmamıştı.
Çünkü tamamıyla palavraydı.
Her son , sadece bir sondu. Kimsenin bir sondan pay çıkarmak için zamanı olmazdı. Bu bir bekleyiş , bu bir dinlenme , bu yeni bir başlangıç ya da bu bir vazgeçiş değildi.

Ben Yazmir Arden Karsızı...

Çarelerini çaresizliklerinde kovalayan , sessizliğini iç sesi yapmış o kızdım.

Kimsesizliğimin içindeki yalnızlıkta hayatımdan arta kalan un ufak hayal kırıklarımı toplamak için ellerini feda eden o kızdım.

Ben Yazmir Arden Karsızı... Kanlı urganla astığım hikayeme hoşgeldiniz.