HAYAT DEFTERİ (GERÇEK HAYAT HİKAYESİ/ KENDİ HİKAYEM)

hayatta hep yara almış bir arayış içinde nefes almaya çalışan bir yerde yasam mücadelesi veren bir kadının hikayesi yara olur izi kalır izi gider sızısı kalir benim yara ne iyileşti nede izi sızısı gitmedi karşimda öyle insalar vardı ki sürekli bir mücadele içinde arayış içinde yasama mücadelesi veren biriyim tek isteğim biraz sevgi ve saygıydı ama her zaman dayak gözyaşı isyan eden Gülay.nedendir bilinmez ama kadınlar dayak çileye ağlamaya mecbur ben güçlüyüm diyen bile bir yerleden kırılmış oluyor ben Gülay acının en dibini görmüş koca evide sığmaya baba evin bir yere olmayan benim bir gün mutlu gülerek geçecek bir evim olur mu bilmiyorum ama her gülüşümde ne olacak kaygısı insanı öldürüyor ben sevgi değil saygı istedim bu hayatta ama hepsinden mağdur kaldım kader mi yoksa hakkımı ediyorum bilmiyorum sade bildiğim şey rabbim var diyorum dayak en büyük korkum aslida her zamanda yiyorum bugün bişey yaptım o kadar canım yandı ki saçlarımı sıfıra verdim neden mi çünkü en çok orda vuruyorsdum saçlarıma yapışık dışarı çıkarilinca sonrası malum acımasızca dayak bağırma yok çünkü çocuklarim var kızları beni öyle görmesin diye dövülme sövülmeden bıktım ama gidemecek yerim yok o yüzden sabır denim bir gene akşam saçlarıma yapıştı dayak canım yanmıyor artık alıştım çünkü insan alışır mi evet ben alıştım sonra kardeşime dedim ki sana bir şey göstereceği göster abla dedi başımdaki yazmayı çıkardım ve ağladı bu ney abbla dedi bende bıktım artık yolunmasindan dedim sıfıra verdi dedim artık ne yolacak dedim sonra ne mi oldu onun karşısına geçip dedim ki bak artık yolamasin kesdim dedim sonra bana bakarak boğazına yapışırım onunda keseceksin dedi bir gün sabaha karşı kendimi aşmayı düşünüyorum ama yapamam çocuklarim var gidemem çocuklarim