SİLÜET

"Sena biliyorum, seni biraz ihmal ettim ama anla beni. Sınavlar, yeni arkadaşlar, yeni ailem derken geceleri çok yorgun oluyorum. Seni çok sevdiğimi biliyorsun, niye böyle yapıyorsun ya?". Galiba sesim gereğinden fazla yüksek çıkmıştı. Sakince cevap verdi. "Seni benimle konuşmaya zorlayamam çün-" Lafını bitirmesine izin vermedim. "Beni zorladığın falan yok. Sadece senden zaman istiyorum. Buradaki hayatıma alışmam için sadece birazcık zaman.". Derin bir nefes aldı. "Tamam. Öyle olsun, sende haklısın özür dilerim". "Ben özür dilerim." derken bahçeden bir ses geldiğini duydum. Pencereye doğru uzandım ve aşağıya baktım. Kimse yoktu. Senayla konuşmaya devam ediyordum camdan bakarken, kimsenin olmadığından emin olunca geri çekildim. Arkamı döndüğümde karşımda siyah bir siluet duruyordu. Telefonu kapatmadan karşımdaki her kimse ona fırlatıp pencereye doğru koştum. Ama o benden çok daha hızlıydı. Kolumdan tutmasıyla yere yapışmam bir oldu. Kolumun eklem yerinden çıktığını hissettim.