Hissizliği düşlerken, ruhum, onun boşluğuna düştü. Karanlık beni sarmalarken kendime gömdüm çığlıklarımı. Siyah esir almıştı beni. ''Onun'' siyahı esir almıştı beni. Geri dönüşüm yoktu. Sessizlikte rahatsız edici derecede çınlıyordu haykırışlarım. Ölümün sevdiklerimi bir bir almasını izlemiştim. Ölüm sadistti. Ölüm bana sadistti. Toprak tek dostum olurken, gündüz düşmanımdı. Ben Anka Kuşu olamamıştım. Yanmıştım,küllerimin arasına gömülmüştüm ama Anka Kuşu olamamıştım. Ben yeniden doğamamıştım çünkü. Ben boşluktum. Başlangıcım ve sonum yoktu. Sonsuzluğun, sonsuz bir parçasıydım. İroniydim. Artık en ufak bir umut ışığı olmayan ''benliğime'' gömülmüştüm. Hayat,yüzüme tükürmüştü gerçekleri. Savurmuştu acı rüzgarını yüzüme. Aldığım her nefes dardı bana.