Lady Dimitrescu Solaris

Hayat herkese adil davranmaz. O çok küçük yaşta farkına varmıştı. Aslında bugün olduğu kadını küçük yaşta yaşamaya başladığı şeyler yaratmıştı.
Yine o uçurumun başındaydı ve yine hayatını değiştirecek bir karar alıyordu. Ölüm ya da yaşam. Hayır, bu karar onun için kolaydı çünkü yaşamaktansa her zaman ölmeyi yeğlerdi. Ama yaşıyordu işte nefes alıyordu. Jartiyerindeki hançerinin soğuğu bile yaşadığının kanıtıydı. Çünkü o buydu. O Leydi Dimitrescu Solaris'ti. Ne yaşarsa yaşasın, kimi kaybederse kaybetsin ya da ne kadar canı yanarsa yansın yaşamaya devam ederdi. Savaşçı tarafının pes etmeye niyeti yoktu. Peki ya diğer tarafı? Bütün o acıları çeken, kayıpları yaşayan, o aşkı delicesine yaşayan o çocuk tarafı ne olacaktı? Dimitri acılarını, yaşadıklarını oraya gömebilir ve bastırabilirdi ama bastıramadığı tek şey o adama hissettiği aşktı. William James Dechart'a olan aşkı. İlk aşkı...
Uçurumun kenarındaydı ve alışkın olmasa düşebilirdi ama umrunda değildi. Denize bakıp derin bir nefes çekti ve arkasında duran kasvetli eve doğru yürüdü. Salonun girişindeki aynaya baktı. Yüzüne kan sıçramıştı. İçeri girdi ve onu bekleyen kalabalığı gördü. Herkes oradaydı ve onunla birlikte savaşmak için Dimitri'nin emrini bekliyorlardı. Aralarında bir kişi eksikti. Savaşın sebebi burada değildi. Çünkü savaş o kaçırıldığı için bizzat Dimitri tarafından birazdan çıkarılacaktı. Derin bir nefes aldı ve dik duruşunu düzeltti. Onun en sert ve vahşi sesi ortaya çıktı ve sakinliğini korumaya çalışarak "Onu bulun! Bütün şehri alt üst edin ve onu bulun yoksa yapacaklarımdan ben sorumlu olmam." dedi. Derin bir nefes daha çekti ve bu sefer daha sert ve bağırarak " Bana onu getirin! " dedi.