Ne aşk dört duvardır ne de ev. Senin aşkın da evin de O 'dur. Onun bakışları, onun sözleri, onun gülüşü, onun gamzeleri... Ona ait olan her şey hem aşkındır hem evin. Bazen gökyüzüne bakarsın onu görürsün, bir bakmışsın gökyüzü olur evin. Bazen doğaya bakarsın onu düşünürsün. Saçlarının rüzgarla savruluşunu, kahkahasını duyarsın, evin ora olur. Aslında o her şeyin olmuştur. Evin, arkadaşın, kardeşin, dostun ailen.. En çok da nefesin. O'nu görmediğin, duymadığın, kokusunu içine çekmediğin,öpmediğin zaman yaşamıyor hissedersin. Çünkü o artık her şeyin olmuştur. O kadar bağlanmışsındır ki aşktan, tutku dan, gözün dönmıüştür. Tek düşündüğün onun yanında olmaktır.
"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle
"Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim
Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a
ldı
"Veremem....."
"Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....