the boy who chanced everything

Er staat een meisje in een lichtcirkel midden in de duisternis. Om haar keen kijkend, op zoek naar waarvandaan het licht komt. Tot ze opeens recht voor zich uit kijkt. Alsof ze iets ziet staan in de duisternis.
Het meisje is prachtig op het eerste gezicht. Maar als je voor een tweede keer kijkt zie je de pijn en woede in haar mooie fel blauwe ogen. Een eenzame traan glijd over haar wang naar haar mooie zachtroze volle lippen die strak op elkaar zijn gedrukt in een grimas. Haar handen zijn gebald tot vuisten en haar  haren die ooit heel mooi opgestoken hebben gezeten hangen nu in klitten over haar schouders. Dan alsof het is ingestudeerd valt het meisje op haar knieën en geeft een ijselijke  gil, een gil die Door merg en been gaat, het is het ergste geluid dat ik ooit heb gehoord, een geluid die is ontstaan Doordat het meisje ooit heeft lief gehad. Dit vreselijke geluid wil ik nooit meer horen. Voor eens een voor altijd is dit geluid uitgesloten. Niemand zal haar dit ooit nog aandoen.