KARANIN GÖLGESİ

Geçmişten gelen bir kalp ağrısı. Bir serzeniş. Uzunca bir yanılsama. Ardından gelen kabulleniş ve kapanış...

Alâ, zifiri karanlık bir ortamda, bağlanmış şekilde bir sandalyede oturuyordu. Ne adı, ne kimliği, ne de neden burada olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Çevrede ışık yoktu, ancak karanlıkta parlayan bir çift göz vardı. Bu gözlerin kime ya da neye ait olduğu belli değildi. Alâ, derin bir korku ve çaresizlik içindeydi.

Bir anda karanlıktan gelen ses, Alâ'nın kanını dondurdu:
"Beni gerçekten hatırlamıyor musun? İyi düşün. Beni bu hale sen getirdin. Burada ikimizin de olmasının tek sorumlusu sensin."

Bu ses, tanıdık geliyordu ama bir o kadar da korkutucuydu. Tıslayarak çıkan, donuk ve boğuk bir erkek sesiydi. Alâ'nın aklına bir isim düştü: Karan. Ancak bu isim, bir insanın adı gibi değil, bir karabasan gibi zihnine doldu.

Alâ'nın korkudan hıçkırıkları yükselirken, içinde bir soru yankılanıyordu:
"Ona ne yapmış olabilirim?"