YUVA

"Yuvam hiç olmadı bu zamana kadar benim, anladın mı?" dedim. Ardından yüzüme buruk bi tebessüm yerleşti. "Ailem savurdu beni, şimdi sen savuruyorsun. Benim hep yuvam sandığım yerler yıkıldı başıma. Şimdi belki bu yaptıklarım acımasız gelicek sana! Belki beni canavar olarak görüyorsun, ama sen benim elimden yuvamı aldın! Bak senin yanında ailen var, ama benim senden başka kimsem yoktu!" dememle, kolumdan tuttu sıkıca. "Elzem yeter, çık artık burdan!" dedi. Ve gözümden bi damla yaş süzüldü. Kolumdan tuttuğu gibi kapıya yürüyorduk. "Bırak! Bırak ben giderim." dedim ve kolumu çektim. Kolumdaki sızıyla kapıyı açtım. Ardından çıkmamla sertçe çarptım kapıyı. Yine kaybetmiş yine kovulmuştum, ama bu sefer intikamımı alıcaktım. Ben Elzem Gökalp isem intikamımı alıcağım . Nasıl canım acıdıysa daha fazla acıtıcam.