"Karanlık aydınlanır gibi doğmuştu Nefret adeta. İyilik ve Yujirx ona şaşınlık içinde bakıyorlardı. 'Yeniden doğdum,' dedi birdenbire. 'Yeniden doğdum! Bu... Bu nasıl bir his böyle? Adeta canlandım...' İyilik gözyaşları içerisinde Nefret'e bakıyordu. O da başarmıştı sonunda. Yıllar boyu dilinde tüy bitmesine sebep olan iyiliği öğretmişti. Aslında Nefret onu hep anlamıştı, fakat uygulamada sıkıntısı vardı. İyilik, Nefret'e sarılırken Yujirx elini onun omzuna koydu. Her şeye rağmen, seviyordu onu. Bugünlere gelmesini ona borçluydu. Gözlerinin içi gülümserken 'Hoş geldin dostum,' dedi sadece. 'Aramıza hoş geldin...' Yujirx'in şüpheleri de yok değildi. Nefret'i tanırdı. Nefret'in içindeki zambak filizlenip açacak mıydı, yoksa daha en başında solup gidecek miydi? Doğruyu ancak zaman gösterebilirdi."