Κονιάκ των πέντε αστέρων και δυο χέρια απλωμένα μπρος στα μάτια μου. Ακούγοντας τους DOORS, αλλάζαμε τον κόσμο και το όνειρο. Γυμνό, πυρπολημένο, ορειχάλκινο άγαλμα της ξεγνοιασιάς πώς θρυμματίστηκες αργά κι οδυνηρά κάποτε στα Εξάρχεια της νιότης μας... Θυμάσαι; https://www.goodreads.com/.../15057513.Giannis_Nikolaidis_All Rights Reserved