KARANFİL

Bir ağaç.

Yeşerir ve gölgesi ile insanlara kim olduğunu hatırlatır.

Yıllar önce bir tohum ekildi toprağa.

Yeşerdi, yeşerdi, yeşerdi.

İhanet dendi bu ağaca.

Gölgesinde yetişen bir aile oldu.

Bu aile fertleri nesiller boyunca bu gölgeyi bırakmadı.
Öyle ki ihanetin beden bulmuş haliydi bu aile...

Biri hariç 𝑁𝑒𝑓𝑒𝑠 𝐾𝑎𝑟𝑒𝑛...

İhanet ağacını yok etti.

Toprağa öyle özenle bir ağaç dikti ki... Kimse gölgesine uzanmaya bile çalışmadı. Kimi acımasızca kimi zalimce gördü Nefes Karen'i. Ağaca isim vermeye gelince Nefes gülümseyip "İntikam" dedi.

Bu bir intikam hikayesiydi. Kendini kaybeden ve kendini yeniden bulan birinin intikam almasıyla ilgili bir hikayeydi. Ya da ben öyle sanıyordum. Her şeyden o gün vazgeçtim ve Nefes'in gerçekte kim olduğuyla yüzleştim. Ben yaşadıklarımı ağır sanarken Nefes'in benden daha beter şeylere boyun eğme diğini gördüm. Şimdi anlıyordum. Ya da hiçbir zaman anlayamacaktım...

"Hayatta kalmak istiyorsan vicdanının sesini sustur." Demişti Nefes Karen

O vicdanının sesini susturmayı Nefes'ten sesini işitmeyi ise Onur'dan öğrendim. Ve bu hayat bana hep yeni şeyler öğrenmeyi amaç edindirdi...