OMZUMA DOKUNAN NEFES

Genç kızın iliklerinde hissettiği acı ağlarını kalbine örmüştü. Yirmi üç yıl boyunca anımsadığı tek duygu olan acının getirisi onda bıraktığı travmalardı. Gerçek ailesi olmadığını öğrendiği insanlara bunca yıl katlanması bir hançer gibi saplanıyordu zayıf bedenine. Kavuştuğu yeni hayatı, hiç kimseye güvenmemesi gerektiğini bir pusula gibi gösterirken yaşamın iniltisi kucağına düştü. Ne zamana kadar mı karanlık benliğine hüküm sürdü? Bir çift yosun yeşili gözlerle karşılaşana kadar.

O benim ilklerimdi, bende onun ilkleriydim.

O, çetrefilli hayatın bana sunduğu bir şans, ben ise onun zifiri hayatını mavi harelerimle aydınladan bir bedendim.

"Kabuk bağlayan yaralarını iyileştireceğim mavi gözlü kız ve bir daha kanamasına asla izin vermeyeceğim."

OMZUMA DOKUNAN NEFES/ Bir kaç yıl önce yazmakta olduğum kitabın güncel halidir.