NARİN I Gerçek Ailem

'Güzel bir yaz günüydü. Küçük kız ağrıyan kolunu ovup uyuduğu yerden kalktı. İlk başta neler olduğunu idrak etmeye çalıştı. Sonra aklına dün yaşananlar geldi. Hepsini teker teker hatırladı ve elini kısacık kalan saçlarına götürdü. Kalbini kıran gidişleri ve hakaretleri anımsadı.

"Anne!" diye bağırmıştı küçük kız acıyla. Babası saçlarını kesiyordu. Halbuki çok severdi saçlarını. Ona kalan tek şey saçlarıydı. Annesinin onu duymasını istemişti. Ama annesi onu yine duymamıştı. Zaten onu kim duymuştu ki.
_

Adam kızının kısa kalan saçlarına bakmıştı. Canice sırıttı ve kahkaha attı. Kızını aynaya çevirdi. "Kızım ne kadar güzel oldu ama ağlama." dedi ve kızı saçından çekti.

Artık küçük bedeni kaldıramıyordu ne sevgisizliği ne de şiddeti. Düşündü, babası onun küçük bedenine acımasızca vururken sadece düşündü. Okulda ki arkadaşlarının ona tiksinircesine bakmasını, şiddet gördüğünü söylediği halde polislerin onu babasının eline bırakışını, ona inanmayışlarını düşündü. O küçük kız o günden itibaren gözünde kahraman olan polislerden nefret etmişti.'

İsmi gibi narindi ama çok incinmişti.

-

Onlarda benimle oynamıştı. İlk önce mutlu aile tablosu çizmişler sonra tek tek yalandan olan sevgi ve şefkatlerini üzerimden çekmişlerdi. Yine ve yine tek tek terk edilmiştim.

Ailesimi buldum sanmıştım ama hiçbir şey düşündüğüm gibi olmamıştı. Belkide her şey yine bir yalandan ibaretti.

_

Atacaktım kendimi uçurum kenarından. Sadece bir kaç adım kalmıştı. Ben onlardan, onlar da benden kurtulurdu.

05.02.2023 / 02.44