ENKAZ

"Yaydım edin..."

Uyudu Umay. Ama son hatırladığı şey bir adamın sesi olmuştu.

"Dayan küçük dayan kurtaracağım seni"

Sessizlik. Karanlık. Soğuk. Acı. Korku. Umay. Baş başa kalmışlardı şimdi.

****

Gözleri tekrar açıldı Umay'ın. Ama bu sefer dışardaydı. Rahat nefes alabiliyordu. Fakat yorgundu çok yorgun. Yaşlar akmaya devam ediyordu yanakalrından. Bir adanın kucağındaydı. Babası mıydı? Kaldırdı kafasını baktı. Hayır. Değildi. Babasının bıyığı vardı bu adamın yoktu. Hatta sakalı da yoktu. Babası yeşil gözlüydü bu adamın gözleri kahverengiydi.

"Ba..." Boğazı acıyordu.

"Şu getirin çabuk" diye bağırdı yeşil gözlü adam.

"Beni duyuyor musun ufaklık" dedi adam. Kafasını salladı.

"Tamam dayan az kaldı" Umay'ın gözleri yine kapanıyordu. Israrla kapanıyordu.

Bir an etraf bembeyaz oldu. Zorla açtı gözlerini. Baktı etrafına. Ambulansın içindeydi. Korkudan ya da soğuktan titriyordu.

"Anne" dedi zorla. Adam hemen kızı sedyeye yatırdı.

"Onu da getireceğim ufaklık tamam mı" kafasını salladı yine. Adam hızla Ayaklandı. Gidiyor muydu? Üstünde kamuflaj elbisesi vardı adamın. Askerdi bu kahverengi gözlü adam.

"Amca gitme koykuyoyum" dedi Umay birden. Adam geri döndü. Yaşlı gözle Umaya baktı. Tereddüte kaldı. Bir kaç saniye sonra yanına oturdu.

"Hastanın bilinci açık olmalı" dedi hemşire kadın. Adam hemen kafasını salladı. Umay'ın elini tuttu ve konuşmaya başladı.

"Adın ne senin"

"U-Umay"

"Umay. Çok güzel isim. Kaç yaşındasın sen?"

"6"

"Benim de senin gibi oğlum var ama o senden 3 yaş büyük. İsmi Giray."