අකේත්යා එක්ක යනකොට වැටෙන එක එක බැල්මවල් මඟඇර ගන්න මම අපේ ගමන ඉක්මන් කරා.....ගුවන් පාලම යටින් අපි යනකොටයි මට තේරුණේ එයාගේ අත මගේ අතින් ලාවට ගිලිහෙනවා කියලා....ආහ් අමතක වුනාණේ , මට මේ පාරවල් හුරු පුරුදු වුණාට එයාට එහෙම නෑ කියලා....ගුවන් පාලම යට ඇදලා තියෙන එක එක විදියේ සිතුවම් වලට එයාගේ හිත ගිහින් වගේ...ඒවා ඇත්තට ම ලස්සනයි...මම සැරින් සැරේ නුවර ආවට එයා ඉතිම් එන්නේ ඉඳලා හිටලානේ..... "උබට අකේත්යාගෙන් එකපාරක්වත් අහන්න හිතුනේ නැද්ද ආදී? ඔච්චර දුක් විදින්නෙ මොකද බන් උබ? නිකන් මෝඩයෙක් වෙන්න එපා ආදී...දැන්වත් අහපන් ඒකිගෙන්....." "අහන්න හිතුණේ නැද්ද කියලද අහන්නේ උබ...අහන්න හිතුණා බන් අනන්තවත් අහන්න හිතුණා....ඒත් මං බයයි බන්..." "ඇයි උබට බය ? ඒකි අකමැති වෙයි කියලද...ඒකිගේ උත්තරේ ගැනද උඹට බය?" 🌼❤️ _________________________________________ හුදෙක්ම මනඃකල්පිත කතාවකි.මෙයින් කිසිවෙකුගේ සෑබෑ චරිත නිරූපණය නොවේ