KÜL RENGİ (2.kitap)

Yıllar geçmişçesine sararmış, bir zamanlar beyaz olan gelinliğimin etek uçları yıpranmıştı. Çıplak ayaklarımda cam kırıkları, boğazımda yangın, dizlerimde yanıklarla yürüdüm asfalt zeminde. Etrafımda bir Allah'ın kulu yok. Yüksek binalar yeryüzüne inen bulutlardan nasibini almış, gökyüzü küle boğulmuştu. Sokaklar kül rengi...
Ayaklarımda geçmişin katran karası, üzerimde zaman, tenimde kimsesizliğin dağlanmış yaraları, yüzümde yaşlarla yürüdüm. Attığım her adım, kemiklerime kadar işlerken, nefes al-maya çalıştım. Cehennem çukurunda, zemheriyi yaşarken boşuna bir çabaydı ama insan yine de umut ediyordu. Oysa en tehlikelisiydi umut etmek. Bizim gibi yaşayanların zayıf noktasıydı. Size zarar vermek isteyenler, umutlarınızı çalıyordu çünkü alabilecekleri başka bir şey yoktu. Bu hikâye umudu çalınan bir kadına aitti.
Direndim. Hayatın getirdiği tüm zorluklara karşı direndim. Çırpınmanın sonunun uçmak olduğunu sanırdım, oysa yüksekten düşmeye zemin hazırlıyormuş. Sen ne kadar yükseğe gitmek is-tersen, düşüşün o kadar kaçınılmaz oluyormuş. Konduğum ağaç dalının kırılacağını nereden bilebilirdim ki...
Dizlerimin üzerine çöküp çığlık attım. Avazım çıktığı kadar bağırdım. Ne kadar bağırırsam bağırayım sesim çıkmadı. Konuşamadım. Nefes dahi alamadım. Ağzımı açıp tek söz dahi edemedim.

**KALBİMDEKİ İZ DEVAM KİTABI**
26.02.2023