ZEHİR

"Ne yapmayı düşünüyorsun? Gidebileceğin bir evin var mı? Ya da kardeşini o adama karşı koruyabileceğine gerçekten inanıyor musun?" dedi uçsuz bucaksız bir ormanın ortasında sesini yankılanarak.

"Ne yapacağım seni ilgilendirmez." dedim. Sonuçta böyle birşeyi tabii ki kabul etmezdim. Kendi başımın çaresine yine kendim bakardım.

Kardeşime dönerek, "O zaman ablan artık benim korumam altında ve sende. Ama bunu sadece sen kabul edersen yaparım, Yiğit." dedi. Ben gözlerimi fal taşı gibi açarken, gözlerine baktım. Hiç pişmanlık göremiyordum.

"Lütfen ne dediğinin farkında ol ve
kardeşimin aklını daha fazla bulandırma.
Böyle birşeyi kabul edemem. Görmüyor musun? Resmen kendini ve aileni tehlikeye sürüklüyorsun. Nasıl emin bir şekilde bunları söyleyebiliyorsun? " dedim.

"Çünkü seni bu halde o adamın eline bırakarak böyle bir şerefsizlik yapmam. Gerçekten Halit'ten kurtulabileceğine inanıyor musun? O adamdan bir santim uzaklaşabileceğine ihtimal bile vermem. Çünkü şehrin her tarafında mutlaka bir kolu var ve babanın nefesini daima ensende hissedeceksin!" dedi.