Salih Babamız

Kahraman'ın ağızından:

"Kim bu çocuk?" Annemin kükreyişine aldırmadan elimi tutan çocuğun elini güven vermek istercesine biraz daha sıktım. Çok öfkeli, bir o kadar da kırgındım. Anneme, babama, Paşa'ya... Herkese öyle öfkeliydim ki; abimin, "Ne oluyor?" dercesine soran bakışlarını bile görmezden gelebiliyordum. Ardından bakışlarımı annemden çekip babama kitledim. "Oğlun." dedim lafımın altında ezilmesini umarcasına. Babamın gözleri şokla aralanırken anneme döndüm. Gözlerine baktım sesimi çıkarmadan. Öyle korku doluydu ki gözleri, ondan nefret etmekten hiç çekinmedim o an. Bu yaptığı, iğrençti. Diğerleri gibi, 'Anamdır, yapar' diye eyvallah çekemezdim. Sultan ana ufacık bir çocuğun hayatını karartırken, üstelik bu çocuk benim kardeşimken bu pisliğe göz yumamazdım.