MİHRA (Düzenleniyor)💫

Çaresizlikle titreyen ellerimle açtığım kapıda aslında hayatımın bitişiydi.

'Öp bakalım ben Sadet YAKUPOĞLU, Haşim babannesi 'dedi . En az dedemin yaşlarında olan bu kadının kibri her hareketinden her bakışından belliydi. Bakışlarından beni fazlasıyla hor görmüştü çünkü torunu her kızın başına gelebilecek bir mucizeydi tabi hesaba katılmayan ben hariç, içimdeki yıkılan tüm umutların hayallerin ağırlığıyla eğilip sessizce öptüm elini , yanı başındaki kadın ona nazaran daha sevecen gelmişti gözlerime yada ben öyle ummak istedim.

'Maşallah su gibisin' dedi o adamın babannesinin yanı başında oturan kadın ,anlamlandıramadığım bir parıltıyla taçlandırdığı gülüşüyle

'Ben AFife , Haşimin annesi' dedi gülen yüzüyle ,galiba ifadem onunda yüzündeki gülüşleri kırmış geçirmişti. Elini uzattığında dar ağacına giden ölüm mahkumları gibi sessizce eğilip onunda elini öpmüştüm. Geri adımlarla uzaklaşırken tüm haşmetiyle odayı dolduran Sadet hanım dı sessizliği bölen

'Gelin hanım bi kahve yap da adet yerini bulsun!' dediğinde imasını anlamıştım. İçimde yıkılan her şeyin acısıyla, tüm tırnaklarımın etleri bir bir parçalıyordum kahveleri yapmaya giderken.

Hikaye tamamen kurgusaldır.