MEFTUN-SEYFER

》》》》》》TANITIM《《《《《《《

Zaman her şeyin ilacı derler,ama ben Panzehir'i çoktan yutmuştum.. O Panzehir vücuduma ve kalbime çoktan karışmıştı.. Her defasında kalbime vuran sancıyı,yok edecek bir Panzehir'de o..

Çocukluktan hayatıma karışmış,ben farkedememişim.. Hep daha zehirli ilaçlarla geçirmiştim hayatımı. Bu zehirli ilaç,ruhumu, kalbimi ve vücudumu çoktan ele geçirmeye başlamıştı. 3 senedir Pelin ile sanki,Acıdan zevk alan bir hâlimiz vardı. 3 sene boyunca hayatı,birbirimize zehir etmiştik. Hastalıklı ruhlarımızı tedavi edebilecek hiç bir şey yoktu..

Ta ki ben onunla tanışıp,hayatıma girmesi ile başlamıştı,ruhumun ve kalbimin arınması... Hayatıma girmesi ile hayatımın düzene oturması bir olmuştu.
Kader'imin alın yazısı sanki o'ydu. Ama bunu çok geç anlamıştım..

⸻⸻⸻⸻⸻⸻⸻⸻
Kalbi'min sancısı her geçen gün baba'm yüzünden artıyordu,ne kadar bu sancı'ya son vermeye çalışsam da,omuzlarım ve kalbime bu ağrılar ve dertler sanki yük olmuştu... Amacım sadece okuyup,kariyer sahibi olmaktı. Hayallerim sadece bende mutluluk yaratabilmiş,hayallerimin ötesine
geçememiştim.. bilirsiniz kendinizden başkasına muhtaç kalırsanız,hayatınızı belki koca elinde,belki de zengin bir Yalı'da herşey elindeyken,Bir cümleye bakarak bu hayatı mahvetmeye hazırlanırsınız...

Onun cümleleri her şeyden daha acı çıkmıştı... Bunca yaşananlardan sonra,kanatlarım yıpranmış,kaçacak halim kalmamıştı.. Ama onun son cümlesi o kanatlarımı koparıp,atmaya yetmişti bile...

"Boşanalım,Seyran! Sende benden kurtul bende senden kurtulayım."

İşte bu cümlesi,boğazımda bir düğüm bırakmaştı.. Beşik kertmesi ile,başlayan bu hikayemiz onun son sözleri ile,hayatımızı yok mu edecektik? Yoksa birbirini iyi tanıyan,iki yabancı mı olacaktık?