Nereye gidersem gideyim, hangi yoldan girip çıksam, sürekli aynı duvarla karşılaştım. Güneş ışığı vuran bu yerde, sessizlik hakimken gözlerim duvardaki çentikleri sayıyor ve elim onlardan bir tanesini daha çiziyordu. Sessizce aşağıda beklerken , saf halimi ayıltan çocuk yukarıdan bana seslenirdi... ~ Kendimi bu bedende bulmak benim için ürkütücü ve bilinmedikti. Bedenim kimin bedeniyse de aklım hala benimdi. yazar notu: önyargısı olanlar için devam etmenizi öneririm <3, herşey için daha çok erken.