Geçmişin Kalıntıları

Düğün günü yeni hayatın başlangıcı olması nedeniyle çok kutsaldır. İki ayrı ruhun hayatlarını birbirine bağladığı o özel gün herkes için kuşkusuz çok heyecanlı ve eğlenceli geçer. Hatta papaz önünde müstakbel eşinize 'evet' dediğiniz o an kalbiniz dudaklarınız arasından kaçacak diye korkarsınız ama bunlar sadece güzel ve kısa anlardır. Mutlu ve huzurlu olacak hayatınızın o ilk günü herkes tarafından coşkuyla kutlanır ve siz o anda kalmak istersiniz.

En azından olması gereken budur. Ama aynı düğün gününü yirmi defa yaşayan ve ardından yirmi acı dolu hayat geçiren benim için bir düğün sadece ızdırap ve acıdan başka bir şey değil. Aşık olduğum adama yirmi defa 'evet' demiş ve yirmi defa onunla farklı yollarla mutlu olmaya çalışmıştım. Ne var ki bu hiç bir işe yaramamış ve yirmi defa da onun gözlerim önündeki o acı verici ölümlerini izlemiştim. Her ölüm sonrasını yeniden ona 'evet' dediğim anda gözlerimi açmıştım. Dayanacak kuvvetim, düşünecek aklım ve deneyecek yolum kalmamıştı. Ne yapmam gerekiyordu? Daha kaç kez onun ölümünü izlemeli ve yaşamımı feda etmeliydim?

Acı çekmekten yorulmuş ve onu kaybetmekten bıkmıştım. Artık tek istediğim ölmek ve bir daha gözlerimi açmamaktı.

ALINTILAR;
''Neden o gözlerini benden kaçırıyorsun?''

''Yüzünü görmemin benim fikrimi değiştireceğini düşündüğünü biliyorum ve bunun bir işe yaramadığını göstererek karşımda durmanı sağlayan onurunu kırmak istemiyorum.'' dedim acele etmeden ve soluklanarak. ''Evliliğimiz sadece aile baskılarının ve imparatorun senin için koyduğu geçici bir önerinin sonucuydu. İki yıl geçti ve zorumluluk kalktı. Artık ne ben kocası ya da babasının malı bir kadınım ne de sen aile ve imparator emri dinleyecek genç ve toy birisin. Zaman geçti ve kafesimizin kapısı nihayet açıldı.''

''Beni sevdiğini düşünmüştüm.''