Wskrzesicielka serc

Stoję naga, w tym białym szlafroku, dającym złudne poczucie kontroli nad rozsypanymi kawałkami mojego życia rozbitego w drobny mak. Stoję pośrodku pustego pomieszczenia i spoglądam przez okno. Mówili, żebym położyła się w tym łóżku, ale jedyne, co potrafię zrobić to stać wpatrzona w skrawek nieba widoczny przez niewielki otwór w ścianie. Nazwali go dumnie oknem. Widzę spadające powoli i z gracją płatki śniegu. Wpatruję się tak intensywnie, że po chwili czuję przenikliwe zimno, a w oknie pojawia się postać. Odbicie osoby. Kukła. Wbijam spojrzenie w oczy czarne jak węgiel, kontrastujące z dostojną bielą nieba i jej szlafroka. Czarne włosy upięte w luźny kok. Ramiona nisko opuszczone i sylwetka bezradnie zgarbiona. Zawieszona w tej białej przestrzeni jak kukła, czekająca na tchnienie życia albo na cokolwiek. Pustka i zobojętnienie przepełnione oceanem pragnień widoczne w jej oczach nie pozwalają mi dłużej stać w ciszy. Kładę się do łóżka i słyszę bicie swojego serca. Raz, dwa, raz. Tempo przyspiesza. Zaczynam nucić, ta cicha melodia przeradza się w śpiew a ten z kolei w dziwny pisk lub też skrzeczenie. Myślę, że to ratuje mnie od szaleństwa.