KALPTEKİ YAS EVİ

"Demek bu yüzdenmiş gelmeyişin." Gözlerim hemen yanındaki kadına kayarken kalbime saplanan kurşunun soğukluğunu hissettim. Bu kurşunu o sıkmıştı. Kalbimi kana o bulamıştı. "Oğluna gelmeyişin..."

"Bir baba nasıl olur da oğlunun yaş gününe gelmez diyordum ben de." Canım öyle derin bir acıyla yanıyordu ki; tanıştığımız bu yerde o şimdi bir başkasıylaydı, avuçlarında kadife bir yüzük kutusu tutuyordu. "Sen o sırada yeni hayatını kuruyormuşsun meğer."

Heba ettiği yıllarımın ağır yükü altında yere devrilecektim neredeyse. Ben onsuz ne çok şeye direnmiştim. Bile isteye açtığı yaraları sarmaya çalışmıştım hep, geldiğinde beni güçsüz görmesin, bıraktığı gibi perişan bulmasın diye.

"Düşündüğün gibi değil." Diye karşı çıktı ama gözlerime bile bakmıyordu bunu söylerken. "Aklına gelen şey değil-"

Öyle öfke doluydum ki sözünü kestim hızla. "Sen benim oğluma söz verdin Yasir Yasev. Biraz geciktirmek çok mu zordu?" Sesim, kalbimin tam orta yerinden kopan acıyla titreyerek yükseldi.

Benden kaçırdığı gözleri gözlerime değdiği anda içimdeki o kız çocuğu öldü. Annesinin öldüğü gün değil. Eski kocasının onu gerçekten hiç sevmediğini fark ettiği o anda öldü...