MARİLYN

Yaşamak mı ? sen yaşarken çok zor...

Yağmur derime işliyordu. Toprağın ailemi kabul etmesini izledim. Hayat beni trafik kazasında yalnız bıraktıklarında bitmişti daha ne kadar kötü olabilirdi ?
'ANNE !' diye bağırdım ve elimdeki telefonu attım ' Olamaz mı ? ne var yalan söylediysem ' dedim annem bana gözlerinden akan yaşlarla cevap veriyordu bense onun gözlerine bakamıyordum bakmak istemiyordum ondan beni anlamadığı için nefret ediyordum belki haklıydı ama ben büyümüştüm yada öğle hissediyordum...
Çok yalnızdım aslında onlar değildi bunları yapan bendim. Aklımca onlara ceza veriyordum sorularına cevap vermiyordum yüzlerine bakmıyordum benim için onlar değildi önemli olan...
ders zili çalmış sınıfa gidiyordum ders dinlemek değildi amacım düşünce yapımın değiştiğini hissedebiliyordum bu ben eski ben değildi bu tanımsız bir düşünceydi kendimi bazen ben bile tanıyamıyordum sigaraya başlamıştım çok sevdiğim insanları bu lanet şey yüzünden kaybetmeme rağmen sırf arkadaşlarıma kendimi kanıtlamak için teneffüslerde yanlarına gidip onlarla birlikte sigara içiyordum ilk bir iki diye başladı sonra yanımda çakmak taşımaya başladım ilk sigara paketini iki hafta sonra evimizin aşağısındaki marketten almıştım. Sanki bir suç işliyordum çok utanarak istemiştim sigarayı yüzüm kızarmış kasiyere bakamamıştım ama ben kendimi arkadaşlarıma kanıtlamıştım utanmam gereksiz diye düşünmüştüm alışmıştım artık beni hapsetmişti kanım nikotinle doluydu gerçekten çok benimsemiştim...
Yalan mı ? küçük diye başladıklarım büyüyor farklı yalanlarla birbirlerini tamamlıyorlardı iyice kopmuştum hayatın benim gözümde bir önemi yoktu. Sorunlar yaktığım bir sigarayla maziye karışıyordu söylediğim bir yalanla her şeyi istediğim hale getirebiliyordum...