Var Oluş anka +18

Kalbim o kadar çok hızlı atıyordu ki anlatamam, abim ellerimi tutup beni kendine çevirdi tamamen "bu günü uzun zamandır bekliyorduk" dedi, ne demek bekliyorduk? "Herşey düzelicek, sen iyileşiceksin", kafamı hayır anlamında salladım sağ sola "abi ben iyileşemem" dedim alayla gülerek ve ellerimi abimin avucundan çıkardım "yola devam edebilir miyiz artık" dedim, histerik bir gülüşle elimle yolu göstererek

"Hayır bak, bana bak Tuana!" Dedi çenemi nazikçe bir eliyle tutarak ona bakmamı sağladı "sen iyileşiceksin, herşey düzelicek" diyip, baş parmağı ile yanağımı okşadı
"Ama iyileşmen için bir kaç fedakarlık'ta bulunman gerekiyor", şuan gülüyor'dum ama sinirden