Wiedźmin: Lis Puszczy (KOREKTA)
Zamykam oczy i jedyne, co usłyszałam to przeraźliwy krzyk. Łzy spływają po moich policzkach a wyrzuty sumienia, uderzają we mnie z całą swoją siłą. Po chwili zapada głucha cisza. Już wiem, że zostałam sama.
Poczucie winy rośnie, a ja czuję, że nie potrafię się z nim uporać. Sięgam po jedyną rzecz która może mi pomóc. Odrobina białego proszku sprawia, że choć na chwilę zapominam o tym co się stało. Dopóki działa, żyję w świecie bez smutku, zmartwień i zahamowań. Robię rzeczy, których nie zrobiłby honorowy człowiek. Jednak się tym nie martwię, bo nie zostało we mnie nic ludzkiego.
W końcu następuje przełom. Zrywam z przeszłością. Zaczynam nowe życie i zapominam o poprzednim. Staram się żyć przyzwoicie, jednak los znów sobie ze mnie kpi. Loch, ucieczka, potem stary znajomy i on.
Mężczyzna który zmienia wszystko.
Okładkę wykonała @larzyk
