''Arsız, ha? Arsız olduğumu mu düşünüyorsunuz hocam?''
''Bunun için başka bir ifade var mı? Öyleyse eğer beni aydınlatmanı çok isterim, ama...'' parmaklarıma dokunan eline karşılık vererek üstünkörü kavramış, dudaklarıma küstah bir gülümseme yerleştirmiştim. ''Sana en uygununun bu olduğunu düşünüyorum.''
''Bay Kim...'' elinin parmaklarımın arasında gezinerek okşadığını hissettiğimde sıcacık tenini hissetmek çok doğru bir şey yapıyormuş gibi geri çekilmeme engel oluyordu.
''Sizin gibi birine, hayır, size karşı arsız olmamam gerçekten mümkün değil.''
Belki demiştim içimden bu yeni aile bana bir umut olur da herşey den kurtulurdum ve 17 yaşında sadece basit hayalleri olan basit bir kız olurdum.
Gece değil de sadece Mira olurdum o zaman belki beni bu sefer severlerdi...
Severlerdi di mi?