Aż Do Śmierci

- Przepraszam na moment - wstałam od stołu, na trzęsących się nogach - Muszę do łazienki.

- Tylko szybko ! - spiorunował mnie wzrokiem. Zdobyłam się na jedyne, szybkie kiwnięcie głową, a potem szłam przed siebie tak szybko, że nie widziałam nic poza wyjściem. Przed samymi drzwiami wpadłam na kogoś tak mocno, że upadłam na kolana i usłyszałam tylko niemiły trzask rozrywanego materiału. Zanim w ogóle doszło do mnie co się stało, wstałam i bez jakiegokolwiek przeproszenia uciekłam na zewnątrz.

Dusiłam się coraz bardziej mimo, że powietrze na dworze było rześkie. Dobiegłam do pierwszej lepszej barierki przy schodach i złapałam się jej tak mocno, jak gdyby mogła mnie ocalić. Oddech zamiast się wyrównywać, przybierał na sile. Nie miałam bladego pojęcia co się ze mną dzieje. Oczy zaszkliły się łzami, a knykcie zbielały od zacisku.

- Spokojnie - usłyszałam za sobą męski głos, ale nie reagowałam. Nie potrafiłam. - Oddychaj spokojnie.

Gdyby to było takie proste!

Poczułam na ramionach zimne, duże dłonie. Chciałam się wyrwać, ale wtedy ten człowiek mocno przycisnął mnie do siebie. Czułam, jak moje ciało stało się sztywne. Bałam się, ale nie potrafiłam poradzić sobie z atakiem paniki, a co dopiero z obcym mężczyzną, który niespodziewanie zaszedł mnie od tyłu.

- Nic Ci nie zrobię - poczułam ciepły oddech koło ucha