Ölüm... Ölümün karanlık olduğunu söylerlerdi ve bunu metafor zannederdim,ama karanlıkmış.Gerçekten.Hiçbir şey göremiyorum. Gözümdeki kanlı kumaşın kokusunu alabiliyordum.Oda mı çok soğuktu yoksa ben korkudan buz mu kesmiştim anlayamıyordum.Duvardaki antika saatin sesi sinirimi bozmaya başlamıştı.Ayrıca bu sesin duyduğum tek ses olması biraz korkutucuydu.Kesilmiş kolumdan akan sıcak kan hâlâ hayatta olduğumu bana hissettiren tek şeydi.Nasıl öleceğimi hep merak etmiştim ancak bu şekilde olacağını hiç düşünmemiştim.Artık zaman kavramını yitirmiştim.Tam o sırada günlerdir duyduğum o lanet saatten farklı bir ses kulaklarıma doluştu. "Uyandın mı Latte Karahanlı?"All Rights Reserved