Sessizce oturuyorum. Etrafta kimsecikler yok. Tamamen anı yaşamaktayım. Kimsenin olmaması düşüncesi beni daha da rahatlatıyor. Sesleri dinliyorum. Yüzümde ufak bir tebessüm. Bir anda hiçbir şey düşünmediğimi fark ediyorum. Ve huzuru tam anlamıyla yakaladığım o anda, özgürlüğü derinlerinde hissederek şu sözleri söylüyorum kendi kendime.
"Duygusal değilim ben.. Hiçbir şeyi içimde saklamam. Açık sözlü davranır, olacaklardan korkmam. Kusurlarım, beni güçlendirir. Doğal davranırım ve daima cıvıl cıvılım. Zaten çevrem tarafından da bu yüzden seviliyorum. Hayatımda zorluk yok benim, her şeyin üstesinden gelebilirim. Güvenilir ve sevilen biriyim. Hiç kimse tarafından ezilmem, üzülmem."
Eylül, çocukluktan beri anlaşamadığı ve sorunlar yaşadığı Yavuz ile yıllar ne kadar geçerse geçsin hâlâ anlaşamaz. Sürekli başını belaya sokarak nezarethaneye giren Eylül'ü her seferinde polis olan çocukluk arkadaşı Yavuz kurtarır.
Eylül; Senin benimle derdin ne?
Eylül; Polis olmana mı güveniyorsun sen be?!
Eylül; Beni sinir etme Yavuz
Yavuz; Birincisi her adım attığın yerde değilim sen polislerin olduğu yerlerde çok sorun çıkarıyorsun
Yavuz; İkincisi mesleğimin arkasına sığınacak biri değilim Eylül
Yavuz; Başını beladan kurtarabildiğimiz mi var kızım?
***
01.05.2025
#1 polis 06.05.2025