YOL- İLK ADIM +18

Öylece durup bakıyordu, gözlerinde acının rengiyle.
Hiçbiri görmüyor, anlamıyor muydu; can çekişiyordu ruhu?
Neden sesini çıkarmıyordu ki, neden... Neden bu sefer tek bir adımı bile bana değildi?
Oysa bu uzun yolda ilk adımı beraber atmıştık, birbirimize atmıştık.
Göz bebekleri birer mızrak gibi saplandı acı topraklarıma!
Kanadım ama ses çıkarmadım; öldüm ama ruhumu Azrail'in kollarına teslim etmedim.
Çünkü bugün değil.
O bana muhtaçken tek çaresi benken değil.
Gülümsedim ona, etrafımızda ki yıkıma rağmen.
Dudağının kenarında ki minik gamzeye itafen gülümsedim.
Beni anladı ve acısına rağmen minik gamzesini yine yeniden bana bahşetti.
İşte o gün anladım o benim tek yolum tek aitliğimdi...

Kitapta geçen kişi ve olaylar tamamıyla hayal ürünü olup gerçeği yansıtmamaktadır!