Horyzont zdarzeń

Wszystko jeszcze było i wszystko już będzie. Nihil novi sub sole negro. Tak mówi muzyka kwantowa. Bohemian Rapsody wymruczana przez kota Schrödingera za horyzontem zdarzeń.

Tak, to wszytko już było. Zagubiona w kosmicznej pustce stacja i astrofizyk po przejściach, pogrążający się w obłędzie naukowiec i kobieta z przeszłości. Zamknięci w metalowej puszce pośrodku niczego bohaterowie starych klisz.

Ale nad czarną otchłanią Czandrasekhary nic nie jest takie, jakim się wydaje. Czas się gubi, cząstki wirtualne zderzają się ze sobą, struny się plączą, grawitacja zwodzi, każdy próbuje układać własne równania na szczęście, a kot Schrödingera cicho chichocze z pudełka. I wszyscy, w ten czy inny sposób, mijają swój horyzont zdarzeń. Bo nawet fizyka kwantowa prostsza jest od zawiłości tego co w ludziach i pomiędzy ludźmi.