İnsan nerede doğardı?...
Hastane...
Ev...
Nerede?
Ben bir depoda, tecavüz evinde...
Kaderim miydi doğduğum yer?
Küçük bedenim kime açılacaktı?...
Kimin ağırlığı altında ezilecekti küçük sıska bedenim?...
Ölümün daha ne olduğunu bilmeden ölüm kokacaktım, öldürecektim.
Ben,Umay.Başka bir şey değil.Bir soyadım yok, ailem yok.Çünkü; ailemin beni sırtına alması gerekirken ben onları üstüme alıp ağırlıkları altında ezildim...
Yaşamak, boş bir kavram benim için bir değeri yok.Onu çok özledim.Ama intikam almalıyım, can acıtmalıyım, canımı acıttıkları gibi.Ama asla benimki kadar acıtamıyacağım.
İntikam için bedel ödenir.Peki ben ne bedeli ödeyeceğim?...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."