Ölüm İle Yaşam Arasında

Olabildiğince hızlı bir şekilde koşarken arada arkamı kontrol etmeyi ihmal etmiyordum. Onlarda benim gibi son hız koşarken saklanabilecek bir yer bulmaya çalışıyordum. Şansıma etrafta gidebileceğim hiçbir yer yoktu. Üstelik çıkan seslerden dolayı arkamdaki değişken ordusu sürekli olarak artıyordu.

En sonunda gözüme çarpan açık kapıdan içeriye girdim. İçeride olan değişken beni farkedemeden boğazına bıçağımı batırmıştım bile.

Kokumu almamaları için yerde ölü yatan değişkenin kanını vücudumun bir çok yerine sürdüm. En azından beni bulmalarını zorlaştırırdı bu.

Dışarıdan gelen patırdı sesi sıçramama neden olurken hızla bulduğum bir boşluğa saklandım.

Neredeyse yirmi değişken içeriye dalarken elimle burnumu kapattım. En ufak bir ses bile dikkatlerini çekerdi.

Kalbim göğüs kafesimden çıkacakmış gibi atarken sonumun geldiğini düşündüm. Buradan tek başıma hayatta kurtulamazdım.

Prens ve prenses masallarından nefret eden ben, o gün ilk defa bir prensin gelip beni kurtarmasını istemiştim. En içten bir şekilde istemiştim bunu.

Nereden bilebilirdim ki o prensin gelip beni kurtaracağını ve kalbimin en orta noktasına tahtını kuracağını....