Karanlığın ve Sessizliğin Orkestrası

Aklımı yitireceğim.Sessizlik, karanlığa gömülüyor herşey.O sessizlik kulağımı kemiriyor birşeyler anlatmak istiyor, ama o da anlatmıyor susuyor odamdaki bütün objeler sessizlik bile kendini karanlığa veda ediyor bu saatlerde.
Bir an duraksıyorum bir şey hatırlarlar gibi oldum ama hatırlamak istemiyorum.Gözlerimi açamıyorum, karanlık her yer.Göz kapaklarıma bir tiyatro sahnesinin kırmızı perdesi gibi bir perde iniyor olabildiğince siyah.Kırmızı renginden usulca veda etmiş ve kendini karanlığa feda eden bir obje daha, sıradan.
Sessizlikten hınzır bir uğultu kulağımı kemiriyor, bir enstrümanın notaları değil.Karanlık ve sessizlik güzel notalar düşürüyorlar gecenin masum yüzüne. Sanırım hatıralar canlandı o karanlıkta, sesini duyuyorum.Ya da senin ses tellerinin eşsiz enstrümanından çıkan notalar olsa gerek.Saçlarını ellerimde hissettim bir an.Saçlarında çok siyah onlarda vazgeçmiş asıl renklerinden ve karanlığa adamışlar kendilerini.Gözlerini görd....Ne oldu?Birden herşey silindi, herşe