ALAZ

Bedenimde kalan son güç kırıntıları yavaş yavaş vücudumu terk ederken bayık bakışlarımı yüzünü tekrardan bana dönen adama çevirdim. Gözlerimdeki yardım çığlıklarını o da görüyordu fakat hiçbir şey yapmıyordu. Sanırım pes etmem gereken noktaya gelmiştim.

Bedenim uyuşmaya başlamıştı. Ağır ağır kapanan gözlerimi tavana çevirerek sessizliğe gömüldüm, artık istesem de sesimi çıkartamazdım. Yapacak hiçbir şeyim kalmamıştı. Sol gözümden akan yaş şakağıma süzülürken son kez gülümsedim.

Bazen kadere boyun eğmek gerekirdi.