ANTONİM

Deniz Maraz, cinayetler lordu. Belki de kendi cinayetinin lordu.

Bir gölge, Kuzgun. Kuzgun Maraz, bedenin asıl sahibi. Belki de Deniz'in gizli kardeşi.

İçindeki iki ruha hapishane olan bir beden.

Deniz dalgalarının kayalıklara çarpmasıyla oluşan melodiyi tuzla buz eden bir karganın yakarışı, Antonim.

Antonim, zıt. Zıtlıkların birleşmesi, bir bedende toplanması.

Dışarıdan kimsenin içinde ne yaşadığı belli olmazdı. Kimi üzüntüsü gömerdi içine, kimi bir yası belki de sevinci. O, duyduğu düşünceleri gömmeye uğraştı tüm hayatı boyunca. Serçem, Serçem Yâre Yıldırım. Babasının incisi, annesinin minik serçesi, tanrının verdiği en büyük armağandan mahrum kişi, Yâre.

"Kuzgun mu?"

Polis arabasının mavi kırmızı ışıkları bulunduğumuz sokaktaki sarı sokak lambasına yardım etmeye başladıklarında Deniz bir kez gözlerini kapatıp açtı.

"İyiliğin için konuşuyorum artık," dedi fısıltı şeklinde çıkan sesiyle. "Bu gece yaşanmadı."