Yetiştiğim koşulları normal sanıyordum, gezegenimi cennet... Geri dönmek istemiyordum o hırslar okyanusuna, bana bağlanmış onca hayatı bilmeseydim. Bir savaşın eşiğindeydiler ve o lanet kaçağa ihtiyaçları vardı. Benim sarı yanardağım ise yatıyordu. Gideceğimi bilmiyordu belki ama o koca yüreği bunu hissetmiş gibi çarpmıştı kaşını. Ona son bir kez sarılmak kafamı göğsüne koymak isterdim. Öpsem keşke o güzel yanağını, son birkez daha hissetse dudaklarım o yeni çıkmış sakalları. "Dünyalı birine aşık olduğunu sakın söyleme bana" öğürür gibi sesler çıkarıp "Kusarım ama" dedi. Kafasını yavaşça kesip doğramak istiyorum şuan. "Kafan elimde mi patlasın Snex" dedim tehditkar bir biçimde. Aldığım eğitimi biliyordu, yapacağımı biliyordu. Ama yılışık ve laubali hareketlerine son vermiyordu. "Hadi ama sen daha çok kalp sökmeyi severdin, bu velet seni çok değiştirdi sana yıllarımı vermiştim halbuki." "Sadece sus yoksa seni soğuk hava deposunda dört gün bekletir ve üzerine uranyum dökerim" Ağzını açtığını görünce konuşmasına izin vermeden "Hele bir konuş, gemiye bindiğimiz gibi başlarım. Nasılsa kırk yıl sürücek he ne dersin?"