YANLIŞ ZAMAN YANLIŞ KİŞİ

Hayat çok acımasız. bazen yardım çığlığı atarsın insanlar, onu bir fısıltı olarak duyar. Aslında o yardım çığlığı, çaresiz kalmış, kurtarılmayı bekleyen bir kızın çığlığı dır. şimdi aynadan kendime bakınca; üstüme bayazıt bir gelinlik görüyorum. öz babam dediğim kişi beni tanımadığım, benden 29 yaş büyük biriyle evlendiriyor. en kötü şeyde yardımı ma kimse koşmuyor.

Meğer beni seviyor dediğim adam benden nefret ediyormuş. Annemden nefret ediyormuş. Bana bunca zaman her şey konusunda yalan söyledi. Hala da söylemeye devam ediyor ve şimdi bana bir yalan daha söyledi. Annem beni bırakıp gitmek istememiş. Babam dan boşanıp beni de alıp gitmek istemiş. Anneme yıllardır nefret besliyordum. Meğerse nefret beslemem kişi tam gözümün önünde ymiş ama ben görmemişim.

Beni bu çaresizlikten kurtaracak tek kişi kendimim. Başka kimse beni kurtaramaz.
Belki o kurtara bilirdi. Yani Kerem.
Babamın düşmanı ama bu söze hiç bir zaman inanmadım. 'Düşmanımın düşmanı benim dostumdur.' lakin şimdi inanıyorum. Kerem bana yardım edecekti. Etmek zorundaydı. Her zaman bir umut varsır derler işte bu benim son umudum. Ne olur duy sesimi Kerem. Kurtar beni bu canavarın elinden.