Geçmişin Arafında

Sonra farkettim ki; bedensiz acıları vardı insanın. Nedensiz göz yaşları. Çünkü bir geçmişi vardı insanın. Ve bir de hiç geçmemişi.
Geçmişin geçmiş olması için zamanın geçmesi yetmez.

Dolunay Kara...Kim olduğunu bildiğini sanıyordu ama o hiç kimseydi.O herşeye rağmen yaşamayı seviyordu gülmeyi seviyordu. Zamanla en çok yaşamaktan nefret etmişti.Kaybolmuştu geçmişin arafında.Kaybolmuştu karanlığın çıkmaz sokaklarında.Karanlık onun tek eviydi artık. Karanlık onu tehlike yapmıştı.Karanlık onu kendine tutsak etmişti.

Uzay yengi...Geceleri iblis gündüzleri melek olmayı seviyordu. Tehlikenin vücut bulmuş haliydi. O kapalı bir kutuydu ve anahtarı kaybolmuştu.

İki farklı beden de iki farklı acı.Hangisinin ki daha ağır ?Acılar yarıştırılır mı peki?Geçmişin pençesi onları yakaladığında ruhları kirlenecek , derin kuyulara atlımış günahlar gün yüzüne çıkacaktı. Suçların bedeli ödenmeye başlandığında ise geçmiş geleceği acımasızca karşılayacaktı.

"Sevgisiz büyüyen küçük kız herşeye rağmen seni sevmek bana borç olsun. "

Fakat sevmedi beni. Tüm geçmişimi silah haline getirip tam göğsümden vurdu.

Her şeyin geçip gittiğine, yaşadıklarımızın geçmişte kaldığına kim inandırabilir bizi? Anılarımızı avuç dolusu su gibi her sabah yüzümüze çarpmanın işe yaramayacağına kim inandırabilir?

•Gözlerinin içinde büyüleyici bir ruh var elma şekeri.

•Kokun diyorum yabancı sarhoş ediyor.

•Bilirdim aydınlık için karanlığında gerekli olduğunu.

•Karabalığın içinde çok kimsesizim be yabancı.

İyi misin?

Hiç iyi değilim.