TACENDA -YANSEKİZ-

Hani derler ya "Güvendiğim dağlara kar yağdı." diye,o karlar yaz gelince erir.Bu yüzden benim dağlarıma kar yağmadı,heyelan oldu ve benim dağlarım yıkıldı,paramparça oldular.Böyle toprak parçalarını avucuma aldım ama her zamanki güzel toprak kokusunu alamadım,ilk defa toprak kokusu için ağlamayı o yaşta öğrendim.Bu durumun gerçekleşeceğini bilsem dağları görmeye gitmezdim çünkü ben yokken olsa en azından olanları hissetmezdim ama gördüm,her yıkılışı anladım.Toprakların kayışını yavaş yavaş izledim,elimden bir şey gelmedi ama yapabilseydim o dağları mavi bir kutuya koyardım.En azından aynı kutuda kalırlardı fakat hiçbir şey yapamadım,kendimi koysam diye düşündüm ama yeterli olmazdı bunu da biliyordum.Yandaki dağlara baktım,gülüyorlardı ve ben yıkılmış dağımın önünde diz çökmüş toprağın eski kokusunu almayı deniyordum,birdaha o koku gelir mi?Sanmam çünkü aynı dağ tekrar yapılamaz.Yapılsa bile ilk zamanki gibi doğal olmaz ve yine yıkılıyordu.Toprak parçalarının içinde yürüdüm,her bir parçanın anısı vardı,baktım.Her zaman konuştuğum toprakların yıkılışına eşlik ettim.