"Tauriel! Kom terug."
Nova trekt een sprintje om haar zus in te halen.
"Wat wil je"
"Je doet het niet, je maakt het aleen maar nog erger!"
"Ze hebben een pak slaag verdient! Hou ze jouw behandelen kan niet!"
"Zo erg is het niet."
"Zo erg is het wel, je bent hun prinses!"
"En jij bent hun kroonprinses, denk je dat je een goede indruk maakt als je ze nu in elkaar gaat timmeren?"
Tauriel doet haar mond een paar keer open en weer dicht, alsof ze wat wil zeggen. Maar ze kan niks bedenken. Voor de zoveelste keer verbaast Tauriel zich over Nova's vermogen om kalm te blijven in moeilijke en vervelende situaties.
"Kom we gaan naar huis." Onderbreekt Nova Tauriels gedachten. Ze pakt Tauriels arm en sleurt haar oudere zus mee naar het paleis.
Beide meisjes hebben geen idee wat er die avond te gebeuren staat.
De droom van de mensheid is al sinds de oertijd om zoals vogels te kunnen zijn. Te kunne vliegen en vrij te kunnen zijn van al de rest. Ze zijn er tot op vandaag nog steeds niet in geslaagd zoals ze wilden. Ze kunne vliegen met een vliegtuig maar vrij zijn ze nog steeds niet.
Maar alles is anders waar ik vandaan kom. Ik leef nu 385 jaar op aarde. De mensheid heeft me veel geleerd. Op mijn planeet hebben we geen emoties dus ja, het was aanpassen. Ik ben niet voor niets omlaag naar aarde gekomen. Ik ben hier om te leren, mijn volk is aan het uitsterven. En we hebben de mensheid nodig om terug te komen.