YELİNA

"Mağara adamı mısın ya!? Bırak yakamı!" Kaan beni umursamayarak bahçenin içine doğru çekiştirdi. Sonra beni bırakıp yüzüme baktı.

"Burda kalacaksın." Dedi çok normal bir şey diyormuş gibi. Ona inanamayarak baktım. Bu adamın benimle derdi neydi?

Sanırım abimi çok daha farklı bekliyordum.

Bana emirler vermesi sinirimi bozmuştu. Yakamı düzelttim. Sonra çenemi dikleştirip başımı kaldırdım ve ona baktım. Alayla güldüm.

"Ne o, bunca yıllık giremediğin abilik triplerine giresin mi geldi? Ayrıca," Dedim ve bir adım geriye çekilip onu gösterdim. "Buna abilik yapmak değil, kısıtlamak ve zorla alıkoymak denir. Reşitim, kendimi koruyabilecek bir yaştayım. Kimseye ihtiyacım yok." Kaan kaşlarını çattı ve elini sıkıntıyla saçlarından geçirdi. Beni iki, bilemedin üç defa görmüştü. bu tavırları neydi böyle?

Bana tekrar dönerek bir anda sesini yükselterek konuştu.
"Babamı üzgün görmeye katlanamıyorum çünkü! 18 yıl sonra öldü sandığı kızı bir anda karşısına çıktı. Ne yapmasını bekliyorsun? Sen öylece giderken bunun babamın umrunda olmayacağını mı!? Sen onun kızısın!" Dedikleriyle karşımdaki eve baktım. Olabilir miydi? Gerçekten onun umrunda mıydım? Sonra aklıma geçmiş geldi, düşüncelerim durdu. Başımı iki yana salladım.

Yelina bunu haketmiyordu. Yaşadıklarına karşı her şey bu kadar basit olmamalıydı.

Beni kullanmaya çalışıyordu, babası üzülmesin diye.

"Neler oluyor burda?" Yabancı bir adamın sesiyle oraya doğru döndüm. Karşıma baktığımda bir polis gördüm.

Benim bu polislerle imtihanım neydi?