Geçmişin İzi: İntikam

O yangındı. Ben kül. O yağmurdu. Ben toprak. O denizdi. Ben balık. O acılarla duygusuz olmuş adamdı. Ben düşerek ayakta durmayı öğrenmiş kadın.

_________________________________________

Geriye ihanetin sadakatsiz çırpınışlarının acısı bir de intikam hırsı kalmıştı.

Onların birlikteliği her şeyi yıkabilirdi kendileri de dahil.

________________________________________

"Ateşle oynuyorsun..."

Duruşumu dikleştirdim. Gözlerine meydan okurcasına baktım. Gerçeği alaylı bir şekilde ona hatırlattım yine.

"Ben zaten külüm."

Küstahça baktı. Dağınık saçlarının arasında gezdirmek istediğim parmaklarımı sıktım. Bu artık sinirlendiğim anlamına geliyordu. Bunu bildiğinden yamuk gülüşünü bahşetti.

"Biliyorum..."

Dudaklarımı dudaklarıyla kapattı. Evet o nasıl sakinleşeceğimi çok iyi biliyordu. Parmaklarımı tekrar gevşetip boynuna uzattım. Öpüşmemiz derinleşirken dudaklarından ayrıldım. Birden neye uğradığını şaşırmış gibi bana baktı.

"Artık ortalığı ateşe veren kız olacağım."

"İşte benim kızım."

Gülümseyip tekrar birleştirdi dudaklarımızı.

________________________________________

'Siz iyi olmanın mutluluğunu yaşayın. Ben intikam istiyorum.'