İşte hayatımın dönüm noktası.. işte ben ... işte derinliklerden yüzüme gülümseyen bir ışık.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Yüzüme vuran esintiye gözlerimi kapattım ve gözyaşlarıma teslim oldum . Bu öyle bir his ki ..öyle karışık duygular ki.. ben bile anlamakta zorluk çekiyordum.. Tükenmişlik vardı..hemde öyle bir tükenmişlik ki.. Bir o kadar da Çaresiz.. Bir şeyler eksikti .. Sanki çatlak bir ev gibiydim ...Sağnak yağmurda çatlaklardan içeri su sızan bir ev gibi... Sanki her şey üstüme geliyordu .. Sanki arayıpta bulamadığım bir dayanak bir ışık bir yol arıyordu kalbim .. Sanki karanlıkta yolunu gösterecek ışığını arayan incinmiş aynı zamanda açmayı bekleyen bir çiçek gibiydim .. Yorulmuştum.. Bu duygular ve gözyaşları içinde gözümü yavaş yavaş açmaya başladım.. ama korkuyorum ışığı görememekten.. korkuyordum yolumu bulamamakatan.. korkuyordum daha fazla çatlamaktan ... çok korkuyordum ...çok...çokAll Rights Reserved