HAYALETLER VE ÇOCUKLARIM

Annem öldüğünde kız kardeşim yeğenlerime bu haberi vermek için eve döndü. Onlardan aldığı tepki ' Sen neden bahsediyorsun? Anneannem bütün gün bu odada bizimle oyun oynuyordu.' oldu.3-4 yaşlarındayken kızımı odasında gülerken yakaladım. Ona komik olan şeyin ne olduğunu sorduğumda bana 'Önemli bir şey değil anne. Sadece gözleri kaşıkla oyduğunda ne kadar komik bir ses çıkardığını hatırladım.' dedi.5 yaşındaki kızım henüz anaokuluna başlamamıştı ve okuma-yazma bilmiyordu. Bir gün bana çizdiği resmi göstermek için yanıma geldi. Kağıdın üstünde kocaman ve mükemmel yazılmış harflerle 'Sheila'yı görüyorum.' yazıyordu.Sheila kızım doğmadan kısa süre önce vefat eden kız kardeşimin adıydı. Kızıma kağıtta yazanı sorduğumda hiçbir fikri olmadığını söyledi. İlk çocuğum doğduğundan beri içine kapanık, sessiz ve dalgın bir çocuktu. İki yaşındayken bir gün onu banyoda aynanın karşısında dikilirken yakaladım. Kendisini izlediğimin farkına bile olmadı.Gözlerini kırpmadan aynada kendi gözlerine bakıp 'Her şey çok iyi gidiyor' dediğini duydum.'Anne bir gün zombi olduğumda en çok seni sevdiğim için en son seni yiyeceğim.'İkinci çocuğuma hamileyim. Şu anda üç yaşında olan ilk çocuğum boğazımdan aşağıya inip kız kardeşini almak istediğini söyledi.Üç yaşında olan kızım bir gün ağlamaya başladı ve bana o günün oğlunun savaşta öldüğü gün olduğunu söyledi.Başka bir zaman ise ben hamileyken ölen bir arkadaşımın fotoğrafını gördü. Fotoğraftaki kızın uyuması için kendine şarkılar söylediğini söyledi. Arkadaşım, eğitimli bir opera sanatçısıydı.